Zgubiłam dziecko w sklepie...

Właśnie wróciliśmy ze sklepu. Ciągle jestem roztrzęsiona i zdenerwowana, bo udało mi się zgubić Lenkę! Wprawdzie odnalazła mi się po dwóch minutach, ale i tak ciągle jestem w szoku.
Zrobiliśmy zakupy, odeszliśmy od kasy i skierowaliśmy kroki do wyjścia. W ostatniej chwili przypomniało mi się, że muszę jeszcze zajrzeć do punktu obsługi klienta. Rzuciłam więc do dzieciaków:
- Idziemy jeszcze na chwilkę tam! - machnęłam ręką w kierunku punktu.
I poszliśmy, tzn. wydawało mi się, że poszliśmy, bo gdy się odwróciłam po kilku sekundach za sobą zobaczyłam tylko Nikodema.


- Gdzie Lenka??? - pytam Nikodema i czuję, że zaczyna ogarniać mnie panika.
Nikodem rozgląda się wokół siebie i ze stoickim spokojem stwierdza:
- Nie wiem, pewnie zgubiła się w tłumie.
- Jak to się zgubiła? Gdzie poszła? - panika zaczyna narastać!!!
- No nie wiem, przed chwilą tu była.
Rozglądam się rozpaczliwie wokół siebie, odbiegam parę kroków. Wracam, bo boję się, że zaraz zgubię też Nikodema. Zaczynam szukać wzrokiem ochrony. Podbiega do mnie jakaś pani:
- Szuka Pani dziewczynki? Przed chwilą pobiegła do wyjścia...
Wybiegam przed sklep ciągnąc za sobą Nikodema, rozglądam się - nie ma! Nigdzie Jej nie ma! Wołamy głośno:
- Lenka, Lenkaaaaaaaaaaaa!!!
Jest! Wybiega zza rogu, zapłakana i zdenerwowana.
- Mamo, gdzie Ty poszłaś???
Ogarnia mnie niewypowiedziana ulga. Rany Boskie, znalazła się! Próbuję opanować emocje, jak przez mgłę słyszę Nikodema robiącego wykład siostrze:
- Gdzie polazłaś? Nie wiesz, że trzeba się pilnować Mamy? Mógł Cię ktoś porwać! Jakiś pan mógł Cię oszukać, że da Ci cukierka albo coś i Cię zabrać! I co byś wtedy bez nas zrobiła? No co???
Lena ryczy już na całego, przytulam Ją i staram się uspokoić. Boże, co za koszmar!!!
I chociaż cała sytuacja trwała nie więcej niż pięć minut, ten paraliżujący lęk i obawę o dziecko zapamiętam do końca życia...